ब्रह्माण्डीय ब्रह्ममा। भावातीत ध्यानको बोली त्यही हो। मुक्तिको बोली त्यही हो। परब्रह्मको बोली। हिन्दु पुर्खाको निरञ्जन बोली। निराकार बोली। अर्थात् चक्रले निकाल्ने बोली। पश्चिमा वैज्ञानिक भाषाविद एवं डाक्टरले नबुझ्ने बोली। अर्थात् नाडी, सन्धी, मर्मस्थान हुँदै चक्रहरूले निकाल्ने बोली।
शिक्षा मन्त्रालयको अहिलेको स्कुली पाठ्यपुस्तकले छुट्यायो। त्यो अपराधले हाम्रा वाकहरू छुट्टिने भए। देव र नागरीको सम्बन्ध टुट्ने भयो। संस्कृति भत्किने भयो। धर्म बिथोलिने भयो। छोराछोरीको दैवी नाम राखेर मर्ने बेलामा भने पनि मुक्त भइन्छ भन्ने चिन्तनमा कुठाराघात हुने भयो। संगीतको नाद र रियाज बिग्रिने भयो। गर्ने के हो? अर्थात् जान—अनजानमा पनि बैखरी, पश्यन्ती, मध्यमा र पराको सम्बन्ध सुनिश्चित गर्ने हाम्रा बुद्धिहरू भत्किने भए। बैखरी चलाउनेहरूले सोच्ने कि? अपराध स्वीकार्ने कि? संस्कृतका महाकवि भारवीले जस्तो स्वयं दण्डित हुने कि? सोचौं।
देवनागरीको मर्म बुझेका पुर्खाले भने स्वर अक्षरले झैं व्यञ्जन अक्षरले पनि शरीरमा ऊर्जा प्रवाह गर्ने स्थानहरू छन्। ती स्थानहरू हुन्— क को उच्चारणले दाहिनेतर्फको काँध र पाखुरा जोडिएको ठाउँमा ऊर्जा प्रवाह गर्छ। ख ले दाहिने कुहिनुमा। ग ले दाहिने काँधमा। घ ले दाहिने हातका औंलाको फेदमा। ङ ले दाहिने हात र औंलाका टुप्पाहरूमा। च ले देब्रे काँधको जोर्नीमा। छ ले देब्रे कुहिनुमा। ज ले देब्रे नाडीमा। झ ले देब्रे हातको औंलाका फेदमा। ञ ले देब्रे हातको औंलाका टुप्पामा। ट ले दाहिने नितम्ब (हिप) को जोर्नीमा। ठ ले दाहिने घुँडामा। ड ले दाहिने गोलीगाँठामा। ढ ले दाहिने खुट्टाको औंलाको फेदमा। ण ले दाहिने खुट्टाकै औंलाको टुप्पामा। त ले देव्रे नितम्बको जोर्नीमा। थ ले देब्रे घुँडामा। द ले देब्रे गोलीगाँठोमा। ध ले देब्रे खुट्टाको औंलाको फेदमा। न ले देब्रे खुट्टाकै औंलाको टुप्पामा। प ले ढाड र छातीको दाहिने पातोमा। फ ले ढाड र छातीको देब्रे पातोमा। ब ले पिठ्युँमा। भ ले नाभीमा। म ले पेटमा। य ले मुटुमा। र ले दाहिने काँधको माथिल्लो भागमा। ल ले गर्धनभन्दा तलको काँधको पाताहरूमा। व ले देब्रे काँधको माथिल्लो भागमा। श ले मुटुदेखि दाहिने हातसम्मको क्षेत्रमा। ष ले मुटुदेखि देब्रे हातसम्मको क्षेत्रमा। स ले मुटुदेखि दाहिने खुट्टाको बुढीऔंलासम्मको भागमा। ह ले मुटुदेखि खुट्टाको बुढी औंलासम्ममा। ल ले मुटुदेखि अनुहारको परिधिसम्मको क्षेत्रमा। क्ष ले मुटुदेखि पेटसम्ममा। त्र र ज्ञको भने ऊर्जा क्षेत्र तोकिएको छैन। यस्तो स्थितिका अक्षर फेर्दा के होला? नेपाली जिब्रोले उच्चारण गर्दैन भनेर अक्षर हटाउंँदा के होला? शरीरमा ऊर्जाको हालत के होला? वर्णविन्यास चलाउने विज्ञको बुद्धिमा केले घात गर्यो होला? संयुक्ताक्षर फोर्ने दुस्साहस गर्दा के हुन्छ होला? के द् + य ले द्यको आवाज दिन्छ र? द्य हैन र? सन्धी भएर अलि भिन्न आवाज भएको हैन र? ध्वनि विज्ञानको सिद्धान्त त्यसै भन्छ हैन र?
नेपालीको जिब्रोले तीनवटै श बोल्दैन भन्न हुने हो र? लृ, ऋ हटाएर लिरी र रिसी (ऋषि) लेख्नुपर्ने हो र? अंग्रेजीमा पीएसएलएमको हिज्जे पसालम हैन, साम लेखौं भने र? लेखेका छन् र? उनीहरूलाई किन पीएसएलएम नै पढाउनुपर्ने होला? प्रश्न यहीं हो, विज्ञ भनिनेले जिब्रो बनाउने उपाय सुझाउने कि वर्णविन्यास भत्काउने? अंग्रेजले त जिब्रो बटार्न सिकायो। हिज्जे बिगारेन। वर्णविन्यास भत्काएन। त्यसैले जोन हल्ट जस्ताले हिज्जेमा चिन्ता नगर भनिदिए। हाम्रा विद् र निर्णयकर्ताहरूचाहिँं भत्काउने आपराधिक काममा लाग्यौं। यहीं कुरा आउँछ, वर्णविन्यास चलाउनेहरूले यी कुरा बुझेको भए हुने थिएन र? देवनागरी अक्षर र ऊर्जाको सहसम्बन्ध पनि नबुझ्ने अनि पसालमको हिज्जे पनि थाहा नपाउने विज्ञलाई वर्णविज्ञान चलाउने अधिकार हुन्छ र? चारवटै वाकहरूलाई तोड्ने अधिकार हुन्छ र? अनाधिकार सांस्कृतिक सम्बन्ध बिगार्ने हक छ र? धर्मशास्त्रका ज्ञानहरूलाई तोड्ने हक छ र? बरु हिज्जे सुधार्ने किताब लेखेर पैसा कमाएको भए हँुदैनथ्यो र?
दुर्गा सप्तशतीमा पाठ सकेपछि उत्तरन्यास गर्ने प्रावधान छ। त्यसैले भन्छ, हृदयमा छुँदा ॐ ह्रिं भन। शिरमा हुँदा चं। आँखामा छुँदा यैं। यस्ता थुप्रै स्पर्श विन्दुहरू छन्। गायत्री मन्त्र जप्नेहरूले पनि त्यस्तै स्पर्श विन्दु पहिल्याउँछन्। स्पर्श थेरापी त्यही बुद्धिमा बनेको हुन्छ। बैखरी चलाउनेले यति त बुझ्नैपर्ने थियो कि? यसरी चलाउँदा अकुपञ्चर बिथोलिन्छ। अकुप्रेसर अलमलिन्छ। मुद्रा चिकित्सा लुप्त हुन्छ। स्पर्श थेरापी बिग्रन्छ। अथवा ती छुट्टाछुट्टै हुन्छन्। भाइबहिनीहरू फुटेझैं। बैखरीको सहसम्बन्ध टुट्छ। रं नहुँदा ‘रक्तदन्तिका’ टुटेजस्तो।
सोचौं, लर्ड मेकालेले सन् १८३५ मा बेलायती संसद्मा भने, हिन्दु र अरेबियनका धार्मिक—सांस्कृतिक तथा अन्य ग्रन्थहरूमा ज्ञान नै छैन। त्यही बुद्धिलाई ह्युग बी उडले २०१२ सालको शिक्षा आयोगको प्रतिवेदनमा लेखे। अब २०७३ मा अरू कसैको बुद्धिमा लागेर हाम्रो धर्म, संस्कृति, ज्ञान, ग्रन्थ, लिपिले बोकेको देव र नागरी जोड्ने वर्णविन्यासीय तागत भत्काउँदै छौं। अहिलेको परिवर्तित वर्णविन्यासलाई त्यही निरन्तरतामा हेरौं। अनि देव र नागरी जोड्ने चारै वाकहरूको अन्तरसम्बन्ध बुझौं। हल्लिएर कखरा पढ्दा पनि बैखरी जप हुने। ओठ चलाएर आवाज ननिकाली पढ्दा पनि जप हुने। मनमनै सम्झिए पनि मानसिक जप हुने बैखरीका मन्त्रमयी अक्षरहरूलाई जथाभावी नचलाऔं। ऊर्जाले शरीर चल्छ, ऊर्जा ब्रह्ममय छ। ऊर्जा चलाउन सकिन्छ। ऊर्जा चलाउने अक्षर मन्त्र हुन् भन्ने हाम्रा अनुभवसिद्ध ग्रन्थहरूको सम्मान गरौं। वैयाकरणीय अपराध सच्याउने कि बांँदरलाई लिस्नु दिने आगे निर्णयकर्ताहरूको मर्जी। प्रयोगकर्ताहरू आन्दोलित छौं।
No comments:
Post a Comment